W listopadzie 2001 roku wielkim wydarzeniem wieńczącym obchody 100. rocznicy powstania Filharmonii Narodowej było odsłonięcie dwóch ocalałych ze zniszczeń wojennych oryginalnych posągów Fryderyka Chopina i Stanisława Moniuszki, ponownie umieszczonych na fasadzie budynku Filharmonii. Pierwotnie budynek zdobiły figury czterech kompozytorów: Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena, Fryderyka Chopina i Stanisława Moniuszki. Ocalałe, chociaż uszkodzone rzeźby Moniuszki i Chopina przez prawie 50 lat przechowywane były w lapidarium warszawskiego Muzeum Ziemi. Niegdyś zdobiły elewację boczną od strony ulicy Jasnej, obecnie znajdują się nad wejściem głównym do Filharmonii. Figury wykonane przez Władysława Mazura na początku XX wieku to jedyne zachowane fragmenty dekoracji przedwojennego budynku. Wykonana w piaskowcu rzeźba Stanisława Moniuszki przedstawia go w całej postaci, w odświętnym stroju, z płaszczem przerzuconym przez lewe przedramię. Wojenne zniszczenia pozbawiły posąg twarzy, prawej ręki i stóp, ale dzięki przechowywanych w Muzeum Narodowym zdjęciom i fachowej renowacji powrócił on do dawnego wyglądu.

Pomysł zbudowania filharmonii w Warszawie narodził się w samym końcu XIX wieku, a głównym inicjatorem tego przedsięwzięcia był Aleksander Rajchman (1855-1915), redaktor i wydawca czasopisma „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”. Gmach Filharmonii Warszawskiej powstał w latach 1900-1901 według projektu Karola Kozłowskiego i wzorowany był na XIX-wiecznych europejskich budynkach filharmonicznych i operowych, przede wszystkim na Operze Paryskiej. Zaprojektowany z wielkim rozmachem, nakryty bardzo charakterystycznym dachem mansardowym o kształcie naśladującym kopułę otrzymał bogaty wystrój rzeźbiarski i dekoracje w stylu eklektycznym, z wielką przewagą cech neorenesansowych. Figury kompozytorów dopełniały dekoracji ryzalitów fasady, które wieńczyły alegoryczne grupy rzeźbiarskie autorstwa Stanisława Lewandowskiego. We wnętrzu znajdowała się wielka sala koncertowa, którą z trzech stron obiegały balkony pierwszej kondygnacji. W foyer dla publiczności, wśród galerii portretowej najważniejszych polskich muzyków, wisiał portret Stanisława Moniuszki namalowany przez jednego z najlepszych portrecistów tego czasu, Stanisława Lentza. Uroczysta inauguracja działalności Filharmonii miała miejsce 5 listopada 1901 roku, a otwarcie uświetnił m.in. solowy występ Ignacego Jana Paderewskiego. Na program tego wyjątkowego koncertu złożyła się wyłącznie polska muzyka: utwory Fryderyka Chopina, Zygmunta Stojowskiego, Zygmunta Noskowskiego, Władysława Żeleńskiego i oczywiście Stanisława Moniuszki.

Budynek został całkowicie zniszczony podczas II wojny światowej. Nowy gmach o odmiennej architekturze, wybudowany został według projektu Eugeniusza Szparkowskiego i Henryka Białobrzeskiego w latach 1950-1955. Eklektyczna fasada i dekoracje rzeźbiarskie zastąpione zostały portykiem kolumnowym, wpisującym wygląd budynku w nurt architektury socrealistycznej. Uroczysta inauguracja nowej siedziby Filharmoników Warszawskich miała miejsce 21 lutego 1955 roku i połączona była z inauguracją V Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Tego samego dnia, z okazji rozpoczęcia pierwszego sezonu w nowej, własnej siedzibie Filharmonia Warszawska została uhonorowana mianem Filharmonii Narodowej.

Filharmonia Warszawska, lata 30-te XX w.

Filharmonia Narodowa, widok obecny