Balet charakterystyczny w 1 akcie. Libretto (nie zachowane do dzisiejszego dnia) napisał Hipolit Meunier, tancerz i baletmistrz, następca Romana Turczynowicza na stanowisku reżysera baletu warszawskiego, przez wiele lat pełniący faktycznie funkcję kierownika tego zespołu. On też stworzył choreografię do prapremiery baletu (6 września 1868, Teatr Wielki w Warszawie), którą poprowadził Adam Münchheimer.

Zdzisław Jachimecki opisuje utwór zdawkowo jako „jednoaktową rewię taneczną”, dodając, że zachowana partytura liczy stron 240. Zawiera ona m.in. „kadryl wiejski”, „marsz żołnierski” i dwie polki. Małgorzata Komorowska przypomina pochlebne recenzje, jakie zebrała muzyka Moniuszki, opisywana jako „wdzięczna i miła” tudzież „prześliczna” – choć bynajmniej nie wszyscy krytycy byli tak przychylni. Wskazując na (wymuszone prawdopodobnie przez cenzurę) odejście autorów baletu od pierwotnie zamierzonego kontekstu polskiego i osadzenie akcji w „bezpiecznej scenerii francuskiej”, podaje liczbę 11 spektakli: tylko tyle razy wówczas balet znalazł się na afiszu, łączony rzecz jasna każdorazowo z innymi tytułami, w tym m.in. z Flisem samego Moniuszki.

Balet powrócił na scenę w 1931 roku, kiedy to wystawiony został w Teatrze Wielkim w Warszawie. Do partytury, odnalezionej w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym, Piotr Zajlich ułożył libretto spolszczone, przenosząc – zgodnie z pierwotnym planem autorów baletu) akcję ze wsi bretońskiej do wsi polskiej w czasach Księstwa Warszawskiego. Po wojnie balet wystawiany był na scenach teatrów operowych we Wrocławiu, Bytomi, Łodzi i Gdańsku.