Stanisław Moniuszko, kompozytor przede wszystkim muzyki scenicznej, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak ważne jest dobre libretto i takich przez całe życie poszukiwał. W połowie lat 40. XIX wieku, w liście do Józefa Sikorskiego, narzekał: "Tu w Wilnie nie mam zdolnego do pisania librettów". Brał więc, co było – a więc teksty już gotowe, wymagające jedynie opracowania, ale zamawiał także libretta u lokalnych twórców: Oskara Korwin-Milewskiego i Wincentego Dunin-Marcinkiewicza.

To jednak mu nie wystarczało – namawiał do współpracy Józefa Ignacego Kraszewskiego i Aleksandra Fredrę, niestety bezskutecznie. Na szczęście latem 1846 roku w warszawskim salonie Łuszczewskich poznał Włodzimierza Wolskiego, autora librett Halki i Hrabiny. Mniej więcej dwadzieścia lat później spotkał drugiego najważniejszego współpracownika, którym był Jan Chęciński, autor librett Verbum nobile, Strasznego dworu, Parii i Beaty.

Kim byli libreciści Moniuszki? Jak układała się współpraca kompozytora z autorami tekstów? Jakie oceny wystawić możemy dziełom Milewskiego, Marcinkiewicza, Wolskiego i Chęcińskiego?

Gościem Piotra Matwiejczuka w programie Drugim Polskiego Radia była dr hab. Alina Borkowska-Rychlewska (profesor nadzwyczajny w Zakładzie Literatury Romantyzmu Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu).

Zachęcamy do posłuchania audycji