Historia wystawień scenicznych dzieł Stanisława Moniuszki liczy sobie mniej więcej 180 lat: od wileńskich wodewili, przygotowywanych przez wędrowną trupę Wilhelma von Schmidkoffa, przez inscenizacje warszawskie pod dyrekcją samego kompozytora oraz przedstawienia Halki w Petersburgu i Pradze, po niezliczone spektakle przygotowywane na scenach teatrów polskich i zagranicznych po śmierci Moniuszki, aż do współczesności. Halka i Straszny dwór od drugiej połowy XIX wieku stanowią żelazny repertuar rodzimych scen operowych, ale nie należy zapominać również o mniej popularnych utworach, które doczekały się całkiem licznych wersji scenicznych, takich jak Flis, Paria, Hrabina, Verbum nobile, Jawnuta. W ostatnich latach mieliśmy okazję oglądać prapremierę Szwajcarskiej chaty oraz współczesne premiery Nowego Don Kiszota, Karmaniola czy Noclegu w Apeniniach. Warto pamiętać, że życie sceniczne – zgodnie z intencjami kompozytora – otrzymała też kantata Widma.

Jak wyglądały inscenizacje oper Moniuszki przed pierwszą wojną światową, a jak w okresie międzywojennym? Co akcentowano w dziełach autora Halki w okresie PRL-u? Jakie wątki Strasznego dworu czy Hrabiny podkreślają dzisiejsi reżyserzy? Jacy śpiewacy i dyrygenci oraz jakie zespoły przygotowały najsłynniejsze inscenizacje dzieł twórcy naszej opery narodowej? O historii inscenizacji oper Stanisława Moniuszki mówiła prof. Małgorzata Komorowska.

Zachęcamy do wysłuchania audycji.